رضا جهان خانی/ سیاوش اسعدی امسال با فیلم سینمایی درخونگاه در جشنواره حضور پیدا کرده است؛ فیلمی متفاوت نسبت به آثار قبلی او که می بایست برای جشنواره سال گذشته آماده می شد، اما در راه تولید با مشکلات فراوانی از جمله شکستن پای بازیگر نقش اصلی آن یعنی امین حیایی مواجه گردید و باعث شد تا این فیلم به جشنواره سی و ششم نرسد و امسال این فیلم دهه هفتادی را شاهد باشیم.
پس اگر چه قابل قبول ترین بخش این فیلم بازی بازیگران است که به خوبی از پس نقش های خود برآمدند و از همین الان می توان ژاله صامتی و مهراوه شریفی نیا را جز گزینه های بخش مکمل زن و امین حیایی را در بخش نقش اصلی مرد دانست؛ اما این همه مشکلی از محتوی مجهول فیلم کم نمی کند؛ محتوایی که فیلم سینمایی درخونگاه را به بیانیه ای سیاسی و اجتماعی و حتی جنسی برای آروغ های منورالفکرانه آقای کارگردان مبدل ساخته و این همه در حالی است که به وضوح اثر لایه های سکس پنهان را پشت سر گذاشته و وقیحانه به ترسیم صحنه های اروتیک روی می آورد و در نهایت سعی می کند تا با نشان دادن خفقان در شهر به اثبات فضای اجتماعی و سیاسی دهه هفتاد ایران پرداخته و آن را سخت توصیف کند و از آنجا که نمی خواسته هزینه ویژه ای از برای طراحی صحنه داشته باشد، در نتیجه اکثر سکانس های فیلم را در شب برگزار کرده است.
در لحظاتی که حضور شخصیت پری با بازی پانته آپناهی ها به وضوح مخاطب با یک زن بدکاره مواجه می شود و این مواجهه در سکانس دیدار امین حیایی با شخصیت جانباز به نحو سخیفی تصویرسازی شده و ابعاد اروتیک اثر به نحوی ویژه ممیزی های سینمای ایران را هم جابجا می نماید. |
در مجموع می توان گفت اساسا داستان فیلم سینمایی درخونگاه هیچ کلیتی ندارد و حتی معلوم نیست چه ربطی به محله قدیمی درخونگاه تهران دارد که کارگردان از آن وام گرفته و اسم اثر را چنین گذاشته است و این همه در حالی است که اثر تنها قابلیت تبدیل شدن به یک فیلم کوتاه خوب را دارد، زیرا شخصیت ها در موقعیت کوتاهی قرار دارند و تنها باید راز از بین بردن پول ها را برای شخصیت اصلی افشا کنند؛ اما این نکته را فیلمساز با بهانه های واهی کش می دهد تا فیلم تبدیل به یک فیلم سینمایی شود.
ارسال نظر